Thursday, January 22, 2009

Ang Huling El Bimbo



"kamukha mo si paraluman... nung tayo ay bata pa..." -Huling El Bimbo by Eraserheads

Napukaw ang aking atensiyon ng isang patalastas mula sa Mcdo... Ito ay ang pinkabago nilang ads na kinatatampukan ng awitin mula sa Eraserheads.

Dito, Isinasalarawan ang di sinasadyang pagtatagpo ng dalawang bata sa loob ng Mcdo kasasama ang kanilang mga ina na matagal ng magkakilala. Naging masigla ang pagtanggap ng batang babae sa bagong kakilala at tinuruan pa nya ito ng bagong paraan ng pagkain ng Fries na ikinatuwa naman ng mahiyaing batang lalaki. Kinailangan lang ng ilang sadali at nahulog na ang lob nila sa isa't isa.

Pinangarap ng batang lalaki ang batang babae hanggang sa sila ay mag silaki. Nakakalungkot dahil bandang huli, di sila ang nagkatuluyan... sa di naipaliwanag na dahilan, iba ang napangasawa ng babae at sa muli nilang pagkikita sa Mcdo kung saan sila unang nagkakilala, nakaharap ni lalaki ang pamilya ng babae.

Masaya silang nagkasalo salo sa iisang lamesa hanggang sa mapuna ni babae na may mga bagay na sila lamang ang nakakaalam ng kahulugan ang kailanman ay di na magbabago at malilimutan... Sapat na ang matamis na ngiti upang ipaalam sa isa't isa ang mga damdamin at panghihinayang. Di man naging sila, salamat na rin at meron silang matamis na nakaraan na pwedeng balik balikan...

Sa di maiwasang pagkakataon, ako ay kinilig ako. Sabayan pa ito ng kantang "Huling El Bimbo" ng Eraserheads na kamakailan lang e napapabalitang itutuloy ang Eraserhead's the Reunion Concerts na naudlot dahil sa pag pag sama ng katawan ng kanilang bokalistang si Ely Buendia.

Sino nga ba ang di nakaka alam ng Huling El Bimbo at sino ng ba ang makakalimot sa Eraserheads?

Mula sa wala, sumikat ang banda Eraserheads nung panahong nagkukumahog ang industriya ng musikang pilipino (Mid 90's at panahon ko ito). Nasimula sa pilyong kantang "Pare Ko" at "Ligaya", maalab ang pagtangap ng mga pinoy sa banda at iyon na nga ang naging simula ng di maawat nilang pagsikat. Bawat kanta ng Eraserheads ay may malalim na kahulugan... malimit nga ay ikinukumpara sila sa bandang "Beatles" dahil tulad nila, lahat ng awitin nito ay tinatangkilin din ng bawat tao kahit na pinaka simpleng kanta bumebenta. Sa lahat ng kanilang awitin, isa na nga siguro dito ang "Huling El Bimbo" sa pinaka sikat. Umpisang linya pa lang ng kanta ay para ka nang ibinabalik sa lumang panahon kung saan simple ang buhay, puro laro, habulan... taguan sa ilalim ng puno, walang problema at walang komplekasyon. Ngunit ang kantang ito ay may malungkot na wakas... mula sa simpleng pamumuhay, isinalarawan dito ang mabilis ng pagbabago ng panahon. Unti unti, nilamon ng makabagong sistema ang babaeng bida sa awitin na ito hanggang naging misrable ang lahat sa kanya na sya na mang nagtulak sa kanya upang magpakamatay.

Napakahusay pumili ng background music ang mcdo sa kanilang mga commercial. Ang Huling El Bimbo ng Eraserhead ay napakagandang awitin para sa mga taong nais mag balik tanaw sa kanilang pagkabata.

Sana sa Reunion Concert ng Eraserhead mag kapera ako para maka sama... Ang pagkakataong ito ay bihira lang mangyari pero mas maganda kung magtuloy na ang pag sasama ng Eraserhead... mas marami ang matutuwa.

"lalala... lala.... lala..la..lalala..."

The On Demand Global Workforce - oDesk

Monday, January 19, 2009

'Sang Kwento ng Sapatos (A story of a shoe)

'Sang Kwento ng Sapatos (A story of a shoe)

By: Christian
also posted at
http://christian-angelo11.blog.friendster.com/
Ciao.com


‘Sapatos ay pangkaraniwang sapin sa paa na nag sisilbing proteksyon sa bawat taong nagsusuot nito sa mga bubog, matutulis, matinik, basa, dura, dumi at kung ano ano pang nakapandidiring bagay na pwede nating matapakan habang tayo’y abalang naglalakad at wala ng panahon upang tingnan ang ating nilalakaran. Pananggalang din ito paltos na maaring idulot ng mainit at malikabok na lansangan.

Nung una ay ito lang din ang pagkakakilala ko sa aking sapatos ngunit sa di inaasahan may masaklap na kwentong tungkol sa sapatos na humagupit sa akin nitong umaga lang….

Break time at gaya ng dati, mas ninaiis kong tumabay sa labas ng opisina para mag muni muni at maipahinga ang mata sa maghapong pagkatutok sa mga papel at computer. Ito ang oras ko upang makapag isip at makapag plano kung ano pa ng pwede kong magawa para mas kumita ng pera.

Sa isang bahagi ng kalsada, sa may kalye ng ruby dito sa ortigas, napansin ko ang isang delivery van at ang mga sakay nito na abalang nagbabaa ng karga nilang tila mga inimprentang marketing materials na i-de-deliver sa di kalayuaang gusali ng Jollibee Plaza.

Tatlong tao ang sakay ng van. May isang driver at dalawang pahenante… ang dalawang pahenante ang naka toka sa pag deliver ng materials at ang bawat isa sa kanila ay may tangan na mga walong nakabalot na mabibigat kahon sa kanilang likuran.

Nasa kalagitnaan na sila ng kanilang paglalakad patungo sa gusali ng mapansin ng isa na walang suot na sapatos ang kasama. Agad nya itong sinita at pilit na pinabalik sa van para pag suot-in ng sapatos. Halatang nalungkot ang pahenante at narinig ko ang pakiusap nya. “Kuya, baka naman pwede na ito wala akong sapatos eh…”. “Hindi pwede, di tayo papapasukin ng gwardya” sagot naman ng isa na mukhang iritable. “Manghiram ka ke Joey (yun ata pangalan ng driver)”. Pinuntahan ng inutusan ang driver pero bumalik ito agad sabay nag paliwanag “Kuya, masyadong malaki yung sapatos nya eh”. Lalong nairita yung kanyang kuya, dahilan upang tumaas ng konti ang kanyang tono “Kahit na! sinabi ng mag sapatos ka eh!” sabay simangot.

sumunod na eksena ay ang pagtuloy nila sa Jollibee Plaza na sya namang balik ko na sa opisina at nakasunod sa kanila.

Pinagmasdan ko ang dalawa… nalungkot ako kasi, sa hitsura ng isa e halatang di nya uunahin bumili ng sapatos kesa sa pagkain nya. Sa tipo nya, parang mag kakasapatos lang sya kung sakaling may kamag anak syang magbibigay ng kanyang pinalumaan. Heto sya, hirap na hirap sa bigat na dinadala para sa kumpanyang kanyang pinasisilbihan. Nag pupumilit na mamuhay ng marangal subalit nahuhusgahan ang pagka tao dahil lang sa kawalan ng sapatos.

Suot nya ang nahiram na luma’t maalikabok, kulay itim na balat na sapatos, na sobrang laki ay pinagmukha syang tanga dahil hindi ito bumagay sa suot nyang cargo pants. Bagamat ganito, ito lang ang paraan para tangapin sya sa loob ng gusali…

Isang sapatos na kumumpleto ng kanyang pagkatao, ayon na rin sa itinuro at pinamulat ng ating mapanghusgang mundo…

The On Demand Global Workforce - oDesk